Oude liefde roest niet

Op strooptochten door youtube kom ik nog wel eens wat onverwachts tegen. Allemachtig, wat een gave David Gilmour-solo... band met Pino Palladino op bas, wie er verder spelen weet ik niet. Het is de band van de About Face-tour, Gilmour's solo-album uit 1984.

Zo worden we bedonderd

Op mijn rondje langs de opiniepagina's kwam ik op een stuk in de New York Times. Dat is toch niet de minste krant en een mooi podium voor iemand's opinie. Ik las in 'Iran's hidden revolution' dat de macht in Iran inmiddels in handen is van een militaire dictator.
De boodschap verbaasde me nogal, omdat ik eraan gewend was geraakt dat Iran bestuurd wordt door twaalf 'wijze mannen', religieuze leiders die de kieslijsten samenstellen, bestuurders en generaals aanwijzen en ga zo maar door. Een fraaie democratie is het niet, maar een militaire dictatuur?

Danielle Pletka, de schrijfster van het stuk, heeft natuurlijk argumenten voor haar stelling.
President Ahmedinejad, zo schrijft ze, heeft zijn presidentschap gebruikt om voormalige wapenbroeders uit de Revolutionaire Garde te benoemen in zijn kabinet. Veertien van de negentien ministers komen uit de Garde, een organisatie die, aldus Pletka, 'ervan verdacht wordt terroristische operaties in de jaren tachtig gesteund hebben'. Zucht. Wie steunde in de jaren tachtig ook weer de mujahedin in Afghanistan (de latere Taliban) en Saddam Hoessein, om maar twee voorbeelden uit de regio te noemen? O ja, de VS.
De echte leider van Iran, Ayatollah Khamenei, steunt Ahmedinejad volgens Pletka omdat hij wel moet. Als het regime wil overleven kan het geen enkele 'zachte' verandering toestaan.
En in de laatste alinea beweert Pletka dan nog dat Iran onder deze veronderstelde militaire dictatuur helemaal geen behoefte heeft aan een dialoog met het westen. Daarmee suggereert ze dat Obama's toenadering tot Iran fout is.

Danielle Pletka werkt op het American Enterprise Institute. Wat dat is, vindt u op deze wiki. 'Een conservatieve en neo-conservatieve organisatie'. Ah ja, dat waren die mensen die ons eerder de succesvolle oorlog in Irak brachten, toch?
En inderdaad, ik vond een interview uit juli 2002 (acht maanden vóór de lancering van 'shock and awe' en die groenige nachtkijkerbeelden uit de omgeving van Bagdad). Daarin zegt mevrouw Pletka in antwoord op de vraag of een militaire aanval op Irak niet lastig gaat worden: "I don't agree with you. I don't want to be cavalier about American forces or about any human life, but I don't believe that the people who allege that this is going to be a monstrous campaign, with lots of deaths and great difficulty, are correct. I think there are plenty of good arguments to be made that this will be easier than a lot of people think."

En zeven jaar later, met de oorlog in Irak nog in volle gang, met dik vierduizend Amerikaanse doden en waarschijnlijk tegen de twee miljoen Iraakse doden en ettelijke vluchtelingen in de regio, wil deze mevrouw mij iets vertellen over het regime in Iran? Misschien dat George W. er in trapte met zijn beperkte verstandelijke vermogens, maar ik wil betere argumenten horen.

Beter goed gestolen...

In mijn playlistje hiernaast heb ik op dit moment een nummertje van Kraftwerk staan, 'Tour de France'. Ja, 't is de tijd van het jaar, nietwaar. Nou blijkt op de wiki-pagina van dat liedje te staan dat er een 'quote' in zit van een deel van de fluitsonate no. 1 van Paul Hindemith. 'Heiter und bewegt'. Dat zoeken we even op...



Ik heb er een stuk of wat beluisterd op youtube, voor mij klonk deze het beste. Pianiste slaagt erin het niet wollig te maken, mooi synchroon op belangrijke punten. Fluitist piept niet als-ie de hoogte in klimt. Ze zijn vast heel beroemd en ik zeg iets doms...

Gemiste kans

In de zomer van 2008 werd aan Maarten van Rossem namens de PvdA het verzoek gedaan om lijsttrekker voor de Europese Verkiezingen te worden.
Ik hoorde Van Rossem er gisteravond op de radio over praten. Hij had het graag gedaan, zei hij, maar hij vond zichzelf te oud: 'ja, ik had net John McCain afgeschilderd als een verwarde bejaarde -wat hij ook was trouwens- en dan kun je het niet maken om daar zelf te gaan staan'.
Maar de Europese Unie is een zegen voor Nederland en natuurlijk moet die uitgebreid worden met Kroatië en Turkije. Tja, zei Van Rossem, dat is wel niet precies het standpunt van de PvdA, maar je hoeft niet altijd voor de volle honderd procent het partijstandpunt te ondersteunen om toch lang lid en supporter van die partij te zijn. En hij had graag de degens gekruist met anti-Europeanen zoals de mensen van de PVV, om af te rekenen met hun 'paranoïde leugens'.

Update: Van Rossem was gisteravond zelfs bij Knevel en van den Brink. Hij zegt er ongeveer hetzelfde. Verder een enorme tijdverspilling over de oninteressante vraag of Wouter Bos gelogen had in een verkiezingsfilmpje.

Het einde van de dollar?

Dat de dollar zijn waarde zou verliezen, staat al een tijdje vast. Willem Middelkoop van RTL-Z schreef er twee jaar geleden al een boek over. In het kort komt de stelling er op neer dat de waarde van de dollar niet te handhaven is door de schuldpositie van de VS. Het enige dat de dollar boven water houdt is zijn status van 'reserve currency', de valuta waarin regeringen hun geld beleggen. China, Arabië en India hebben reusachtige hoeveelheden dollars (in de vorm van staatsobligaties), waarmee ze in feite de militaire macht van Amerika overeind houden.
Als de dollar zijn status van 'reserve currency' verliest, valt de bodem er onder uit. Sommige mensen verklaren grote delen van de geopolitiek uit Amerika's financiële omstandigheden. De oorlog met Irak zou in die optiek gevoerd zijn omdat Saddam zijn olie in euro's en niet meer in dollars wilde verhandelen.
Er zijn geruchten dat China al een tijdje probeert van zijn dollars af te komen. Dan kunnen ze nog wel even vooruit, want ze hebben er zo'n twee biljoen van. (2.000.000.000.000)
In dit grafiekje kun je trouwens al zien dat er toch al een beetje verschuiving in de reserve currencies is waar te nemen:



Zes 'euraziatische' landen hebben zich verenigd in de 'Shanghai Cooperation Organisation': Rusland, China, Oezbekistan, Kirgizië, Tadzjikistan en Kazachstan. Er zijn nog vier 'toeschouwers': Iran, India, Mongolië en Pakistan.
Deze landen kwamen op maandag 15 en dinsdag 16 juni bij elkaar om te praten over een nieuwe 'reserve currency'. President Medvedev van Rusland riep daar al eerder toe op. Hij deed het niet helemaal onlogische voorstel om de geldstandaard van het IMF, de SDR's of Special Drawing Rights' daar voor te gebruiken. Hier een filmpje van Russia Times over de bijeenkomst:



In de VS zijn al berichten in de pers verschenen die het einde van de dollar, de Amerikaanse hegemonie en het Amerikaanse tijdperk aankondigen. Het is voor ons Europeanen natuurlijk aardig dat het betekent dat wij een plaatsje opschuiven in de rangorde der volkeren.
Zou Geert Wilders hier al rekening mee houden?

Primaire bronnen #2

Op het weblog van de Amerikaanse historicus David Kaiser komt een aanvulling op zijn eerdere stuk, waarin hij de memoranda bespreekt die de onderbouwing vormden voor het martelbeleid van de regering Bush.



Die onderbouwing bestond uit verschillende onderdelen: ontkrachting van de geldigheid van de verdragen waar de VS aan gebonden was, inperking van de begrippen in de verdragen waardoor strafbaarheid ontbreekt en verwijzing naar juridische bronnen die de ontkrachting en het ontbreken van strafbaarheid ondersteunen.

De Vs hebben verdragen aangaande marteling onderschreven en in hun nationale wetgeving geïmplementeerd. John Yoo redeneert echter in zijn memo dat een deelnemende staat best een reservering op zo'n verdrag mag maken. Dat kan inderdaad, het feit is echter dat dat bij de ratificatie niet gebeurd is. Dat hindert niks volgens Yoo, omdat het verdrag bij ratificatie is omschreven als een 'overeenkomst' ('understanding') en dat kun je interpreteren als een reservering.

Deze redenering komt neer op: 'wit is een kleur, zwart is ook een kleur, dus als iemand wit zegt, kan hij ook zwart bedoelen'.



Maar ja, met die reservering ben je er niet, want je mag nog steeds niet martelen volgens de verdragen. Dus is het dan van belang om te stellen dat in sommige omstandigheden de verdragen niet gelden. De omstandigheid wordt door Yoo gevonden in 'the right of national self-defense'. Het belang van de nationale veiligheid is groter dan dat van internationale verdragen. En wat de nationale veiligheid aangaat, de president maakt uit wat dat is.
Het eerste probleem met deze redenering is dat het de president tot absolute vorst verheft. Het tweede probleem is dat het Supreme Court van de VS zich heeft uitgesproken tegen deze redenering.

Omdat het falen van de redenering van Yoo eventuele uitvoerenden van het beleid (degenen die de martelingen uitvoeren) in de beklaagdenbank zou kunnen brengen, is verdere argumentatie vereist. Die moet de beklaagden ontlasten van schuld. Yoo doet dat door het begrip 'martelen' te onderwerpen aan een restrictieve uitleg, die er uiteindelijk op neerkomt dat martelen alleen martelen is als het leidt tot 'pijn die blijvende schade toebrengt'.
Met andere woorden: als je het overleeft, ben je niet gemarteld. Met deze stelling wordt ook meteen de bewijslast omgedraaid: het slachtoffer moet natuurlijk eerst bewijzen dat de hem toegebrachte schade permanent is. Iedereen die bekend is met het begrip 'causaliteit' weet hoe moeilijk dat voor een slachtoffer gemaakt kan worden. Ik bedoel: ten eerste kun je zeggen dat het niet klopt wat het slachtoffer zegt. Dan kun je nog zeggen dat de gedraging niet tot de schade geleid heeft. En dan is er nog eigen schuld. Enzovoort.

Tenslotte een opmerking over de juridische onderbouwing van het door Yoo gestelde. Je zou verwachten dat hij in zijn bronnen verwijst naar uitspraken van het Supreme Court om de door hem aangevoerde stellingen te onderbouwen. Dat gebeurt stelselmatig niet. In plaats daarvan verwijst Yoo naar interne memo's en brieven, waarin reeds vooruit gelopen wordt op zijn stellingen. Ik vind dat niet sterk. In laatste instantie is het zelfs bedrog.

De toekomst van onze rechtspraak

Arbitrage wordt steeds populairder. Dat uit zich op verschillende manieren. Mediation komt steeds vaker voor, met name bij echtscheidingen en arbeidsrechtelijke geschillen. Het scheelt tijd en geld, wordt geïnitieerd en begeleid door de betrokken partijen en ontlast de rechterlijke macht.
Aan andere vormen van arbitrage kleven soms bezwaren, zoals veel mensen die te maken hebben gehad met het medisch tuchtcollege kunnen beamen. De arbitrage wordt dan gebruikt om de eigen beroepsgroep te beschermen en voor schadevergoeding te behoeden.

In de VS is het inmiddels gebruikelijk dat werkgevers anticiperen op mogelijke rechtsgang door in het contract op te nemen dat, in geval van een geschil, er arbitrage zal plaatsvinden. De werknemer kan dan dus niet naar de rechter. Als hij besluit tot arbitrage moet hij betalen om gehoord te worden. De arbiter, die is gekozen door de werkgever, beslist in 94 procent van de gevallen in het voordeel van de werkgever. Beraadslagingen en overwegingen van de arbiter zijn geheim.
Dit soort procesgang leidt natuurlijk tot excessen. Het bekendste geval is waarschijnlijk dat van een twintigjarige vrouw die, in dienst van Kellog-Brown-Root, een minder plezierige ervaring had die velen van ons minder goed zouden verwerken dan zij het ogenschijnlijk gedaan heeft.

Jamie Leigh Jones ging naar Irak, kreeg een drankje van een collega en verloor het bewustzijn. Toen ze weer bijkwam had ze verwondingen aan haar dijen, borst en benen. Ze bleek meerdere malen verkracht en gesodomiseerd te zijn door verschillende mannen. Dat is althans haar verklaring. Het hoeft geen verbazing te wekken dat die verklaring wordt aangevochten. Het is echter zo dat, door de arbitrage-clausule in haar contract met KBR, de bewijsstukken in de zaak in handen zijn van de arbiters. En die zijn dus niet onafhankelijk. Luister hier naar Jamie en haar advocaat die de zaak uit de doeken doen, met details die je misschien niet wilt horen:



Jamie Leigh Jones probeert in het Amerikaanse congres gehoord te worden, zodat ze haar zaak voor de rechter kan brengen. Tot dusver zonder succes. Ze heeft een stichting opgericht, de Jamie Leigh Foundation, voor slachtoffers van misdaden in dienst van bedrijven die voor de Amerikaanse overheid werken.

Ouwe Neil

Voor de zondag, Neil Young in Ahoy, 7 juni 2009. 'Cortez the Killer' bestaat uit drie akkoorden: e-mineur7, d-add9 en a-mineur7. Het origineel staat op de LP 'Zuma', ook bekend van de mooie cover:



Frank Sampedro speelde toen de ondersteunende gitaarpartij: "I had some angel dust. Conned Billy (Talbot, de bassist) into smoking it with me. We recorded 'Cortez', I'm sitting there nodding out. That was the take. I had the song all turned around - I thought the second chord was the first chord. It's only three chords."
In een uitlating die bevestigt wat ik al dacht, namelijk dat 'Zuma' een soort opruiming van oude rommel is; jeugdmateriaal en losse ideeën, zegt Neil Young ergens dat hij 'Cortez' schreef toen hij op de middelbare school zat en teveel hamburgers gegeten had. "ik at zes hamburgers of zo. Voelde me verschrikkelijk, echt slecht. Er was nog geen MacDonalds. Ik was geschiedenis aan het leren en ik werd 's morgens wakker en had dit liedje geschreven." (Jimmy McDonough, Shakey, p. 491)