Ik hou er binnenkort mee op, met die economische flauwekul. Maar dit is te hilarisch om voorbij te laten gaan. Russia Today presenteert overzichtelijk hoe we naar de kloten gaan. Don't miss it, folks.
vrijdag 26 november 2010
21e Eeuwse Economie 101: Ierland, staatsschuld en de conservatieve non-oplossingen
Even opletten mensen, aan de hand van Ierland is mooi uit te leggen welke economische catastrofes er recent gebeurd zijn en welke ons nog te wachten staan. Er zijn schuldigen en slachtoffers. De schuldigen maken het beleid, de slachtoffers betalen de rekening. En de schade. En de herstelbetalingen, de leningen die noodzakelijk zijn om er weer bovenop te komen (quod non, niet dus), de rente van die leningen voor de komende tig jaar en daarbij hebben die zelfde slachtoffers dan ook nog geen werk, want dat is er niet meer. De schuldigen, intussen, strijken alweer winst op en toeteren vanaf de hoogste plaats dat werklozen altijd zelf schuld zijn aan hun toestand en dat iedereen zichzelf maar moet redden. Behalve zij natuurlijk, want als zij omvallen, dan stort alles in. Yeah right.
Vandaag, vrijdag 26 november 2010, schrijft Paul Krugman, Nobelprijswinnaar Economie (ook ik kan het argumentem ad verecundum hanteren), in de New York Times:
"The Irish story began with a genuine economic miracle. But eventually this gave way to a speculative frenzy driven by runaway banks and real estate developers, all in a cozy relationship with leading politicians. The frenzy was financed with huge borrowing on the part of Irish banks, largely from banks in other European nations.
Then the bubble burst, and those banks faced huge losses. You might have expected those who lent money to the banks to share in the losses. After all, they were consenting adults, and if they failed to understand the risks they were taking that was nobody’s fault but their own. But, no, the Irish government stepped in to guarantee the banks’ debt, turning private losses into public obligations.
Before the bank bust, Ireland had little public debt. But with taxpayers suddenly on the hook for gigantic bank losses, even as revenues plunged, the nation’s creditworthiness was put in doubt. So Ireland tried to reassure the markets with a harsh program of spending cuts.
Step back for a minute and think about that. These debts were incurred, not to pay for public programs, but by private wheeler-dealers seeking nothing but their own profit. Yet ordinary Irish citizens are now bearing the burden of those debts.
Or to be more accurate, they’re bearing a burden much larger than the debt — because those spending cuts have caused a severe recession so that in addition to taking on the banks’ debts, the Irish are suffering from plunging incomes and high unemployment."
Het is eigenlijk een hilarische giller, ik kan me ook goed voorstellen dat er mensen op de wereld bestaan die iedere morgen fluitend naar hun werk rijden in de Jaguar/Bentley/Cadillac, onder het mompelen van 'I can't believe they were that stupid'. Fluiten en mompelen tegelijk kan nog gevaarlijke verkeerssituaties opleveren, maar gelukkig hebben de meeste van deze heren (allemaal heren, behalve Nina Brink natuurlijk) een chauffeur.
Het werkt dus zo: grote investeerders beleggen in een speculatieve bubbel en pakken daar de opbrengst van, tot het misgaat. Dan jammeren ze dat ze zich niet overeind kunnen houden, onder bedreiging van de totale wereldeconomie. Politici, vaak medeschuldig aan de bubbel, zetten vervolgens publiek geld op de roulette door de investeerders te ondersteunen. Dat moet zogenaamd het vertrouwen herstellen. In wie in vredesnaam? In die investeerders en bankiers? Puhlease. Of in 'de economie'? Dat roulettespel? You're not serious, are you?
Ook publiek geld kun je maar een keer uitgeven en als je dat verspeelt op de roulette help je inderdaad de economie naar de Filistijnen. Wat volgt is nog bizarder: omdat ze zo stom geweest zijn hun geld op de roulette te verspelen, gaan politici draconisch bezuinigen, oftewel de gevolgen van hun falen op de bevolking afwentelen. Nee, die kan er wat aan doen. Ze krijgen wel met de gevolgen van die bezuinigingen te maken in de vorm van werkloosheid, afnemende koopkracht en nog meer negatieve druk op de economie.
We zijn inmiddels volkomen onder de invloed geraakt van mensen die ten eerste dit verhaal ontkennen. Diezelfde mensen zijn, ten tweede, vaak klimaatontkenners, immigratiehysterici en islamparanoïden. Ze blinken uit in vroeger falen, overontwikkelde rancune en projectie van hun mislukkingen op iets dat ze 'links' noemen, waar vervolgens alles onder valt dat ze niet aanstaat. Ten derde bepalen deze mensen, helaas helaas, volkomen het publieke debat. Inspelend op de terechte gevoelens van verontwaardiging onder de bevolking bieden en vinden zij een uitlaatklep voor de verzamelde rancune en ressentimenten, de onbenoemde en ondoordachte angsten voor de toekomst.
Wat is er trouwens gebeurd met die zogenoemde 'echte' economie, je weet wel, de markt, waar materiële producten, grondstoffen, voedingsstoffen, halffabrikaten en eindprodukten, diensten en handelingen verhandeld worden voor echt geld dat dus een echte opbrangst heeft? Het is altijd goed om in gedachten te houden dat betalingen voor de 'echte' economie en die voor de speculatieve economie in verhouding van 2 tot 98 staan. Er gaat 49 keer zoveel geld de wereld rond voor speculatie als voor echte produkten en diensten.
De belastingen (zoals je weet bestaan de inkomsten van de overheid uit belastingen, andere inkomsten heeft die eigenlijk niet) worden uitsluitend geheven op echte salarissen en winsten uit produktie. Ze zijn dus een klein deel van de twee procent van de dagelijkse geldstroom, laten we zeggen tien procent van die twee procent, dat is 0,2 procent. En die 0,2 procent zetten we dus in om de hele constructie overeind te houden? Iets zegt me dat dat niet gaat lukken.
Vandaag, vrijdag 26 november 2010, schrijft Paul Krugman, Nobelprijswinnaar Economie (ook ik kan het argumentem ad verecundum hanteren), in de New York Times:
"The Irish story began with a genuine economic miracle. But eventually this gave way to a speculative frenzy driven by runaway banks and real estate developers, all in a cozy relationship with leading politicians. The frenzy was financed with huge borrowing on the part of Irish banks, largely from banks in other European nations.
Then the bubble burst, and those banks faced huge losses. You might have expected those who lent money to the banks to share in the losses. After all, they were consenting adults, and if they failed to understand the risks they were taking that was nobody’s fault but their own. But, no, the Irish government stepped in to guarantee the banks’ debt, turning private losses into public obligations.
Before the bank bust, Ireland had little public debt. But with taxpayers suddenly on the hook for gigantic bank losses, even as revenues plunged, the nation’s creditworthiness was put in doubt. So Ireland tried to reassure the markets with a harsh program of spending cuts.
Step back for a minute and think about that. These debts were incurred, not to pay for public programs, but by private wheeler-dealers seeking nothing but their own profit. Yet ordinary Irish citizens are now bearing the burden of those debts.
Or to be more accurate, they’re bearing a burden much larger than the debt — because those spending cuts have caused a severe recession so that in addition to taking on the banks’ debts, the Irish are suffering from plunging incomes and high unemployment."
Het is eigenlijk een hilarische giller, ik kan me ook goed voorstellen dat er mensen op de wereld bestaan die iedere morgen fluitend naar hun werk rijden in de Jaguar/Bentley/Cadillac, onder het mompelen van 'I can't believe they were that stupid'. Fluiten en mompelen tegelijk kan nog gevaarlijke verkeerssituaties opleveren, maar gelukkig hebben de meeste van deze heren (allemaal heren, behalve Nina Brink natuurlijk) een chauffeur.
Het werkt dus zo: grote investeerders beleggen in een speculatieve bubbel en pakken daar de opbrengst van, tot het misgaat. Dan jammeren ze dat ze zich niet overeind kunnen houden, onder bedreiging van de totale wereldeconomie. Politici, vaak medeschuldig aan de bubbel, zetten vervolgens publiek geld op de roulette door de investeerders te ondersteunen. Dat moet zogenaamd het vertrouwen herstellen. In wie in vredesnaam? In die investeerders en bankiers? Puhlease. Of in 'de economie'? Dat roulettespel? You're not serious, are you?
Ook publiek geld kun je maar een keer uitgeven en als je dat verspeelt op de roulette help je inderdaad de economie naar de Filistijnen. Wat volgt is nog bizarder: omdat ze zo stom geweest zijn hun geld op de roulette te verspelen, gaan politici draconisch bezuinigen, oftewel de gevolgen van hun falen op de bevolking afwentelen. Nee, die kan er wat aan doen. Ze krijgen wel met de gevolgen van die bezuinigingen te maken in de vorm van werkloosheid, afnemende koopkracht en nog meer negatieve druk op de economie.
We zijn inmiddels volkomen onder de invloed geraakt van mensen die ten eerste dit verhaal ontkennen. Diezelfde mensen zijn, ten tweede, vaak klimaatontkenners, immigratiehysterici en islamparanoïden. Ze blinken uit in vroeger falen, overontwikkelde rancune en projectie van hun mislukkingen op iets dat ze 'links' noemen, waar vervolgens alles onder valt dat ze niet aanstaat. Ten derde bepalen deze mensen, helaas helaas, volkomen het publieke debat. Inspelend op de terechte gevoelens van verontwaardiging onder de bevolking bieden en vinden zij een uitlaatklep voor de verzamelde rancune en ressentimenten, de onbenoemde en ondoordachte angsten voor de toekomst.
Wat is er trouwens gebeurd met die zogenoemde 'echte' economie, je weet wel, de markt, waar materiële producten, grondstoffen, voedingsstoffen, halffabrikaten en eindprodukten, diensten en handelingen verhandeld worden voor echt geld dat dus een echte opbrangst heeft? Het is altijd goed om in gedachten te houden dat betalingen voor de 'echte' economie en die voor de speculatieve economie in verhouding van 2 tot 98 staan. Er gaat 49 keer zoveel geld de wereld rond voor speculatie als voor echte produkten en diensten.
De belastingen (zoals je weet bestaan de inkomsten van de overheid uit belastingen, andere inkomsten heeft die eigenlijk niet) worden uitsluitend geheven op echte salarissen en winsten uit produktie. Ze zijn dus een klein deel van de twee procent van de dagelijkse geldstroom, laten we zeggen tien procent van die twee procent, dat is 0,2 procent. En die 0,2 procent zetten we dus in om de hele constructie overeind te houden? Iets zegt me dat dat niet gaat lukken.
Abonneren op:
Posts (Atom)
