Eiland van de week - Tanna: mooi weer, lange dagen

Ah.
Even ontspannen na een week kabinetsformatie, WK-voetbal van de onderste plank of nog lager, weer dat heen en weer springt van tien graden naar vijfentwintig (maar met het klimaat gaat het uitstekend!), de economie kapotbezuinigen en andere waanideeën van de vrije markt die eigenlijk bij het rariteitenkabinet van de geschiedenis zouden moeten zijn weggezet - op naar Tanna.



Een ongerept tropisch paradijs met natuur, zee, zon en strand, vriendelijk glimlachende inwoners, een rare John Frum-cultus die de Amerikaanse godheden die welvaart en kauwgom naar de eilanden brachten ten tijde van een of ander Wereldoorlog-conflict moet terugbrengen, een Maori-museum, kano's met uitliggers; met dat alles en zonder natuurlijke rijkdommen zoals chroom, molybdeen, nikkel of lithium en dus ook zonder akelige mijnbouwcoöperaties die er huurlingen heensturen om de omgeving te 'beveiligen', zonder veel rijkdom of bezit waarschijnlijk, met misschien wel prettig lossse sexuele mores die Bengt Danielsson, bemanningslid van de enige echte originele Kon Tiki (zie Heyerdahl, Thor) ooit beschreef in zijn boek Eilanden der Liefde, een antropologisch meesterwerk van de bovenste plank, vooral de foto's.


Het museum. Let op de kassa, beveiligingspoortjes, bodyscanner en geüniformeerde lijfwachten.


Relikieën van de Frum Cultus op Tanna

En mooi dat ik niet ga vertellen waar het ligt. Blijf er maar lekker weg, nare westerlingen met uw zonnebrillen, jetski's, body lotions, alcoholmisbruik en profiteursneigingen. Laat ze met rust, die kannibalennakomelingen! Er liggen al veel te veel suffe witte jachten in die baai. Zeilvolk is net paardenvolk, niks als gezeur over de prijs van het paard, de hoofdstellen, de winterberging, zeilen, lakbeurten, winches, genua's, teakhoutpoetsprodukten en die ene keer dat al het servies door de kabine vloog.

De trukendoos helemaal open - Phil Keaggy speelt 'Salvation Army Band'

Er is een hoop mogelijk met moderne apparaten. Phil Keaggy demonstreert het hier op zo'n manier dat de techniek niet dominant is, maar alle ruimte laat aan de expressie. Een hele toer, maar het is aan Keaggy wel besteed.

Phil Keaggy is waarschijnlijk één van 's werelds meest begaafde gitaristen, ik zou zeggen op dezelfde hoogte als Tommy Emmanuel. Helemaal thuis op de stalen sixstring, erg folksy, country, down to earth, heel 'Amerikaans' op een bepaalde western manier. Ik zag Keaggy ooit spelen in de Grote Kerk in Gouda, ergens in 1993 geloof ik. Een passende omgeving voor een christelijk muzikant. Keaggy, geboren in 1951 en nu dus bijna zestig jaar oud (je geeft het 'm niet, hij lijkt trouwens sprekend op Paul MacCartney en er zijn mensen die geloven dat hij de echte Paul is, die zoals u weet sinds 1967 of zo niet meer in The Beatles verwijlde wegens dood of anderszins gebaseerde afwezigheid) bekeerde zich op twintigjarige leeftijd tot de heer en hij speelt er geen noot minder om. Waarom zou hij ook. Nee, ik probeer me buiten godsdienstige of economische discussies te houden.
In 1977, net voordat het duistere digitale tijdperk van de jaren tachtig in de muziek de creativiteit ging smoren, bracht Keaggy een live album uit, 'How the west was one'. Ik vond net op youtube een exemplaartje van 'Rejoice' terug, dat ik hier in aangepaste vorm presenteer. Ik knipte er een stukje 'audience pleasing', meeklapgedoe uit. Let ook op de pianopartij. Anyhow, het is een prachtig ding. Alleen audio, vinyl met tikken, maar wel even geremastered. Enjoy.

Alles zijn net mensen soms

Charles Bukowski was 49 jaar en werkte op het postkantoor in Los Angeles toen een uitgever hem een levenslang salaris aanbood voor zijn schrijven. Honderd dollar per maand in 1969 zal zo'n duizend euro in modern geld zijn. Geen vetpot, maar je gaat er niet dood aan en als het je vrijheid betekent, is het een hoop. Bukowski had zijn tijd op het postkantoor gehad en hij dreigde ontslagen te worden wegens ongeoorloofde afwezigheid. Uit zijn brieven blijkt ook dat hij tegen die tijd eigenlijk in een uitzichtloze situatie zat. Je kunt overmatig alcoholgebruik, het schrijven van gedichten en verhalen over sex en de zelfkant, de zorg voor een opgroeiende dochter en het leven in treurige appartementencomplexen nu eenmaal moeilijk combineren met een fulltime nachtbaan als postsorteerder.


Het postkantoor van Los Angeles waar Bukowski decennia werkte

Bukowski accepteerde het aanbod van zijn vriend en produceerde in minder dan geen tijd de roman 'Post Office'. Hij was een buitengewoon productieve gedichtenschrijver die de ideale vorm had gevonden voor zijn stijl. Bukowski's gedichten zijn vaak dagboeknotities die breed associëren naar een vast palet van eccentriciteiten en weltschmerz. Niemand deugt, iedereen is gek, de wereld maakt mensen krankzinnig, er zijn enkel lichtpunten van tijdelijke vreugde in sex, kunst en de eigen productie. En om de dag door te komen ging Bukowski naar de paardenrennen. Daar zag hij het menselijk ras in al zijn lelijkheid. De drijfveer voor zijn kunst was het ongeloof over de menselijke toestand: "it is impossible not to react."


Bukowski's uitgever John Martin, ongeveer 1970

Bukowski kreeg in de jaren zeventig relatieve bekendheid door zijn onbeschofte en ongeremde optredens bij lezingen, even afgezien van de onbetwistbare kwaliteit van zijn materiaal. Die relatieve faam gebruikte hij om zijn bestaan te verlichten met meer van bovenstaande momenten, voornamelijk in sexuele ontmoetingen met vrouwen. Hij schreef daar een boek over met de verbazingwekkende titel 'Women'. Voor in het boek staat de bekende disclaimer: 'This novel is a work of fiction and no character is intended to portray any person or combinaton of persons living or dead.' Dat zal juridisch juist zijn, maar in het geval van Bukowski is het niet waar. Bukowski schreef gewoon op wat hij meemaakte en droeg dat zonder enige abstractie over aan zijn lezers. Nee, dat is ook niet helemaal waar; Bukowski loog erop los, net als alle schrijvers, vaak om zichzelf in een beter daglicht te zetten. D.H. Lawrence schreef het in 1925 al: "as for the writer, he is usually a dribbling liar."


Bukowski leest zijn gedicht 'The 9 Horse' (alleen audio)

Het boek 'Women' leest, zoals alle werk van Bukowski, razendsnel. In een korte, puntige, ultra-realistische stijl schetst hij zijn dagelijkse leven, waarbij hij zo kort op het moment zit dat je nagenoeg in dezelfde ruimte zit als hij. Hij doet dat op de simpelst mogelijke manieren: personen, omgeving en gebeurtenissen worden in uiterste subjectiviteit met korte halen geschetst. Er is geen ruimte voor mooischrijverij, voor metafoor of bespiegeling. Het centrale punt in dit universum is Henry Chinaski, oftewel Bukowski zelf met een ander etiket. Charles Bukowski had twee voornamen en de andere was Henry. Waarschijnlijk was het voor Bukowski zelf onmogelijk om aan te geven waar hij zelf ophield en zijn alter ego begon. In 'Women' krijgt zijn leven de grootst mogelijke verstrengeling met de fictie. Bukowski beschrijft zelf zijn vele ontmoetingen met de vrouwen in het boek als 'onderzoek'. Veel situaties laat hij gewoon lopen om te kijken wat de afloop zal wezen. Dat betekent niet dat hij niet betrokken is. Hij is verliefd, boos, opgewonden, teleurgesteld, hoopvol en vertoont alle andere emoties die mensen in relaties kunnen hebben.


De omslag van 'Bukowski in Pictures'

De vrouwen die Bukowski ontmoette bij zijn research zijn echte mensen. Zij hebben vaak heel andere herinneringen aan hun ontmoeting met Bukowski dan hij in het boek heeft opgeschreven. Twee vrouwen uit 'Women' hebben in 2006 en 2007 gereageerd op het Bukowski-forum en ik vind hun bijdrages interessant.

In de eerste plaats is er Mindy, die zichzelf op het Bukowski-forum 'Mystery Girl' noemt. Bukowski schrijft over haar als een enorm aantrekkelijke, ongeveer vijfentwintigjarige blondine die na een briefwisseling naar hem toekomt en met wie hij een vluchtige affaire heeft, totdat zijn ex-vriendin hem weer voor zich komt opeisen. Mindy is geen groot verlies, want zij is volgens Bukowski voorzien van een 'extra large pussy, women's greatest sin', waardoor de sex met haar nogal teleurstellend is. Mindy slaat op het forum terug met anatomische bijzonderheden over de grote man zelf: "But...the sex, well, he tried, but IT didn't really work anymore. He was always soft.The booze, I guess, and maybe his age, his weight, his blood pressure, who knows?" [...] "He wrote an awful, untrue thing, and since he was unable to function, you know, THAT way, what he made up was a stabbing big lie, very painful."
Ik zal de ruzie maar laten voor wat hij is. Twee confronterende waarheden van twee mensen met geen getuigen erbij.

'Tanya' is de tweede vrouw die zich meldt op het forum. Dat gebeurt naar aanleiding van een boek dat ze schreef over haar ontmoeting met Bukowski, 'Blowing my hero'. Tanya heet in het echt Amber O'Neil (prachtige naam) en verschijnt in 'Women' als een heel klein kindvrouwtje dat goede brieven schrijft en een gezonde nieuwsgierigheid naar sex heeft. Op haar heeft de ontmoeting met Bukowski geen nare indruk achtergelaten. "In fact, in the preface to my little memoir, I said that I forgave Bukowski for any sad feelings that I felt over some of his comments, because he gave me a great experience too. As I mentioned, in reality, he was so kind to me that 3 day weekend."
Het boek van Amber O'Neil is niet beschikbaar. Wegens copyright-problemen houdt Amber de resterende exemplaren thuis in een doos, uit angst voor een claim van John Martin, Bukowski's welwillende uitgever. Gelukkig hebben we een foto van Amber O'Neil, die komt uit het boek 'Bukowski in Pictures' van Howard Sounes, waarvan ik via amazon een exemplaartje in handen wist te krijgen. De forummer die haar omschrijft als 'f*cking ugly' heeft in ieder geval geen gelijk.



De forumthreads zijn (nu nog) te vinden, hier
Amber O'Neil
en hier
Mystery Girl