Young may you run...

Gevonden op youtube. Ik vind het prachtig, met alle fouten, tekstmissers en tikjes in de audio. 'To all that is young in life...'

Minnesota levert eindelijk senator

De democraat Al Franken is door het hooggerechtshof van Minnesota uitgeropen tot winnaar van de verkiezingen voor de Senaat. Die verkiezingen werden vorig jaar november gelijktijdig met de presidentsverkiezingen gehouden.
De race werd opgehouden door diverse hertellingen. Aanvankelijk leidde de Republikein Norman Coleman met zo'n driehonderd stemmen, een paar rondes later was het Franken die de koppositie pakte. Coleman hield de race langer vol dan Al Gore het in 2000 deed, die ongetwijfeld in het Witte Huis zou zijn gekomen als hij net zo procedurevast was geweest als de doorsnee Republikein.

Er is nogal wat ophef over de 'absolute meerderheid' die de democraten nu in de senaat zouden hebben. Met 60 zetels zijn de democraten ongevoelig geworden voor het filibuster, de procedure waardoor wetsvoorstellen eindeloos tegengehouden kunnen worden. De hieraan toegeschreven invloed wordt schromelijk overdreven. Ten eerste hebben de democraten helemaal geen zestig zetels, maar achtenvijftig. Er zijn twee onafhankelijken die in de regel met de democraten meestemmen. Dan is er nog senator Arlen Specter, een overgelopen republikein die al heeft gezegd dat hij heus niet altijd partijdisciplinair zal meelopen. Ten tweede is de verdeeldheid over diverse onderwerpen binnen de democratische partij behoorlijk groot, er zijn altijd flink wat dwarse stemmers.

De veertig zetels die de Republikeinse partij overhoudt, zijn wel een teken van de afnemende invloed van die partij. Het is de vraag of de Republikeinen het front gesloten kunnen houden, nu het al een tijdje aan het rommelen is binnen de partij, er geen geloofwaardige leider naar voren is getreden en de Republikeinse talking points (lagere belastingen, anti-abortus, anti-homo) steeds minder weerklank vinden bij brede lagen van de Amerikaanse bevolking.
De Republikeinse partij staat voor de keuze tussen het Amerikaanse 'heartland' met zijn conservatieve opvattingen en de modernere, grootsteedse en meer gematigde bevolkingsgroepen waar electoraal meer te halen is.

Film over de voedingsindustrie

'Food inc', oftewel 'De BV Voedsel' is een film die gaat over de praktijken van de voedingsindustrie. In Amerika. Het beeld is niet gunstig. De voedingsindustrie manipuleert voedsel, mensen en politiek, levert ongezonde producten waar mensen echt letterlijk ziek van worden en dood aan gaan, heeft zichzelf met hulp van de regering Bush boven de wet geplaatst en maakt op die manier miljardenwinsten.
De film wordt op IMDB gewaardeerd met 8.2 sterren, een idioot hoge rating. In de reviews kun je alvast informatie opdoen, dat is een heel handige manier om een film te leren kennen voor je 'm gaat zien. Hier is de trailer van 'Food inc':



Ik vind het een beangstigende gedachte dat grote multinationale bedrijven zoveel invloed krijgen dat ze zelf voor rechter kunnen gaan spelen. Of het in Europa beter is geregeld zou ik ook niet zomaar durven zeggen. Op de achtergrond speelt -voor mij- de discussie of het wenselijk is op termijn een aandeelhouderseconomie te creëren. Er is op het eerste gezicht niets op tegen dat mensen partner worden in een bedrijf; er is wel iets op tegen om met oneerlijke middelen foute producten in de markt te zetten met het oog op winst op korte termijn. Aandeelhouders lopen zo het risico medeplichtig te worden aan criminele of immorele praktijken. Ze hebben er dan belang bij om de praktijken in stand te houden voor de winst, informatie te onderdrukken om zelf buiten schot te blijven en te liegen om zichzelf en de buitenwereld voor de gek te houden over wat er feitelijk gebeurt.

'Ode to Cynthia'

Mike Oldfield nam in 1978 het dubbelalbum 'Incantations' op. Het is in muzikaal opzicht een ontwikkeling op zijn eerdere albums ('Tubular Bells', 'Hergest Ridge' en 'Ommadawn') in die zin dat het minder divers is, en toch langer. Het is meer een variatie op een thema dan een aaneenrijgen van thema's, melodieën en ideeën. Zijn de eerdere albums afwisselender, 'Incantations' heeft een grotere spanningsboog en is intenser doordat Oldfield de diepte inspringt en zijn thematisch materiaal uitpluist tot in de verste hoeken. Een enigszins afwijkende, maar grondige bespreking van het album vind je hier.

Het album eindigt met de 'Ode to Cynthia' van de 16e/17e eeuwse dichter Ben Jonson. 'Cynthia' is ook wel 'Diana', de godin van de jacht en van de maan. Het is de moeite waard de volledige tekst over te nemen:

Queen and huntress, chaste and fair,
Now the sun is laid to sleep,
Seated in thy silver chair,
State in wonted manner keep.

Earth, let not thy envious shade
Dare itself to interpose;
Cynthia's shining orb was made
Heaven to cheer when day did close.

Lay thy bow of pearl apart,
And thy crystal-shining quiver,
Give unto the flying hart
Space to breathe, how short soever.

Hesperus entreats thy light,
Goddess excellently bright.
Bless us then with wished sight
Thou that mak'st a day of night.



Hij ziet er verbazend modern uit. Jonson leefde van 1572 tot 1637 en was dus deels een tijdgenoot van William Shakespeare. Hij schreef satirische stukken ('The devil is an ass' springt er wat mij betreft uit als titel) die draaien om hypocrisie, corruptie en de manieren waarop mensen er in slagen elkaar te besodemieteren. Niks nieuws onder de zon.
De waardering voor kunstenaars wil nog wel eens fluctueren naar de mode van de tijd. Jonson was immens populair in de zeventiende en achttiende eeuw, werd minder populair in de romantische negentiende eeuw toen hij nogal onterecht tegen Shakespeare's romantische genie werd afgezet en beleefde in de twintigste eeuw een relatieve herwaardering.

Het album van Mike Oldfield draait tekstueel om Diana. Op kant 1 (als we uitgaan van de dubbel-lp met vier zijden, zoals die in 1978 uitkwam) zingt een koor de naam 'Diana' meermaals. Op kant drie zingt Maddy Prior van Steeleye Span het gedicht 'Hiawatha' van de Amerikaanse dichter Henry Wadsworth Longfellow. Ook hier in de eerste regels al de maan:

By the shores of Gitche Gumee,
By the shining Big-Sea-Water,
Stood the wigwam of Nokomis,
Daughter of the Moon, Nokomis.
Dark behind it rose the forest,
Rose the black and gloomy pine-trees,
Rose the firs with cones upon them;
Bright before it beat the water,
Beat the clear and sunny water,
Beat the shining Big-Sea-Water.



Dan komt op kant vier dus nog de 'Ode to Cynthia', ode aan de maan/vrouw. Het is moeilijk te beoordelen wat voor waarde Mike Oldfield hechtte aan de literaire betekenis van zijn album, of wat hij er mee wilde uitdrukken. Mijn inschatting is, dat Oldfield vooreerst een muzikaal statement wilde maken en dat hij greep naar 'iets literairs' om zijn hoge ambities mee te onderstrepen. Had hij een ode aan de vrouw willen maken, had hij dat wel iets uitgesprokener en persoonlijker kunnen doen.

Bedonderen is een kunst

De Amerikaanse conservatieve spreekbuis drudgereport kopt vandaag met: "Obama veroordeelt coup in Honduras, kiest de kant van Chavez en Castro".

Als je het artikel leest waar de kop naar linkt (op drudge wordt niets zelf geschreven, behalve de koppen en een incidenteel 'flash'-artikel, dat meestal ook niet klopt), komen daar Castro en Chavez niet eens in voor. Nou vooruit, Chavez wordt genoemd, in een terzijde die bedoeld is om aan te geven dat de regering Bush zich anders opstelde tegenover Latijns-Amerika. Aan de kant van Obama wordt slechts de Europese Unie genoemd, die veroordeelt de coup eveneens.

Naar Nederlandse wetgeving en rechtspraak is het bij mijn weten zo dat je de grens naar laster overschrijdt als je dingen in je artikelen zet die onwaar zijn. Het zou best eens kunnen dat drudge hier die lijn overschrijdt. Door een kop te maken die Obama op één lijn zet met Castro en Chavez, terwijl het artikel in kwestie volslagen neutrale berichtgeving over de kwestie in Honduras is, maakt drudgereport negatieve onwaarheid publiek.

Conservatieven in Amerika, altijd vol van uitspraken over patriottisme, vaderland en moraliteit, geven geen bliksem om de waarheid als ze moeten leven met een hun onwelgevallige uitslag van een democratisch verkiezing, oftewel, als er iemand tot president is gekozen die niet hun keuze is. Te triest voor woorden. Sore losers.