Een groot mysterie

Dingen kunnen soms jaren bestaan zonder dat je er weet van hebt. Nu ik erover nadenk: eigenlijk bestaan verreweg de meeste dingen in het universum -en die daarbuiten- zonder dat ik er erg in heb. Voor alles wat zich buiten de atmosfeer of dieper dan een meter onder de grond bevindt is dat natuurlijk niet zo heel verwonderlijk, maar als het de carrière is van een heel begaafde komiek is het wel iets waarvan ik me afvraag: waarom wist ik dat niet? Waarop dan meestal weer het antwoord is: kom toch ook eens uit je hok. Maar ja, het is hier lekker knus en warm, en er zijn niet te veel mensen...



De goeie man is inmiddels overleden aan de gevolgen van zijn drankgebruik, wat het niet onaanzienlijke voordeel biedt dat je een overzicht van z'n verzameld werk kunt krijgen.

Gek genoeg voor woorden

Een verhaal over de waanzin van oud-president George Walker Bush (hij kreeg die middelste naam van overgrootvader George Herbert Walker, bankier en reder, schoonvader van Prescott Bush, vader van George Herbert Walker Bush, de 41e president van de VS -dat leest al aardig bijbels) wil ik altijd wel en niet weten. Ik heb nog wat haar op m'n hoofd dat er van overeind kan gaan staan.

Maar luister, dit is echt raar: toen Bush in 2003 probeerde om bondgenoten voor de 'coalition of the willing' te krijgen voor zijn inval in Irak, benaderde hij de Franse president Chirac met een verhaal uit de bijbel. Uit de apocalyps citeerde hij het verhaal over Gog en Magog, de landen die door Satan verleid worden en door God met vuur vernietigd. Zo moesten de bondgenoten ook ten strijde trekken, want God wilde het conflict gebruiken om 'de vijanden van zijn volk te vernietigen voordat de Nieuwe Tijd begint.'
Wauw.
En niemand belde de dokter even?

Toch niet het einde van de wereld?

Op 30 april was er een symposium in het Metropolitan Museum of Art in New York. Het symposium ging niet over nieuwe trends in de kunst, maar over de wereldeconomie. Deelnemers waren oud-senator Bill Bradley, de historicus Niall Ferguson, de nobelprijswinnende econoom Paul Krugman, zijn collega (maar zonder Nobelprijs) Nouriel Rubini, de extreem rijke beurshandelaar George Soros en Robin Wells, ook econoom en getrouwd met Paul Krugman.

Je mag zo'n forum, zeker naar Amerikaanse begrippen, behoorlijk 'liberal' noemen. De consensus in het debat was dan ook dat de overheid er goed aan heeft gedaan om in te grijpen zoals ze gedaan heeft. Niall Ferguson maakte daar een belangrijke kanttekening bij: "The lesson of economic history is very clear. Economic growth does not come from state-led infrastructure investment. It comes from technological innovation, and gains in productivity, and these things come from the private sector, not from the state."

Je kunt het moeilijk oneens zijn met zo'n opmerking. Wel doet het bij mij de gedachte opkomen dat wellicht ook deze zaken eindig zijn. Voor winst in productiviteit gaat dat zonder meer op; het rendement van een mens is beperkt tot zijn maximale inspanning, machines hebben ook onderhoud nodig en de geweldige slag die er sinds een jaar of tien gemaakt is in de informatiestromen zit misschien ook wel eens aan zijn limiet. In tal van branches is het outsourcings-effect uitgeput en kan er nergens meer goedkoper geproduceerd worden dan er nu gedaan wordt.
Wat de technologische innovaties betreft blijkt altijd weer dat je daar geen voorspellingen kunt doen. In films van twintig jaar geleden heeft er nog niemand een mobiele telefoon. Sterker nog: ik kan me niet herinneren in enige science-fiction film van voor 1990 ooit iets gezien te hebben dat lijkt op de communicatiemethoden die wij allemaal ineens heel normaal zijn gaan vinden. Maar dat is maar een onderdeel van technologische innovatie. Zijn er terreinen waarop we technologische sprongen kunnen verwachten?

Of zijn we nu, net zoals Francis Fukuyama het beweerde over politieke systemen, aan het 'einde van de geschiedenis' gekomen waar het economische groei betreft?

De sporen van de toekomst zijn al zichtbaar -en moeten dat ook zijn trouwens, omdat daar nu eenmaal de probleemgebieden liggen- in duurzame innovatie, waterbeleid, duurzame energieopwekking en voedselproduktie.
En Niall Ferguson kan wel zeggen dat die dingen uit de private sector moeten komen, ik heb daar ook helemaal niets op tegen, maar er zijn wel vaak grote investeringen gemoeid met de grootschalige implementatie van projecten in deze sectoren.

Dat laat onverlet dat er grote mogelijkheden zijn voor kleine bedrijven die met oplossingen op deze terreinen komen. Ongetwijfeld zijn er investeerders zoals George Soros die ontwikkelingen in deze markt al lang in de gaten houden en er hun geld in stoppen, terwijl hun voorzichtiger collega's hun geld steken in grondstoffen en goud. Op de lange termijn lijkt een investering in nieuwe technologieën eigenlijk een veel beter renderende zaak te zijn.

Economische groei zou best wel eens dwingend kunnen samenhangen met de omschakeling naar andere technologieën en andere, meer kleinschalige en lokale vormen van productie.

Bernhard Kohl niet terug met doping

De Oostenrijkse wielrenner Bernhard Kohl won vorig jaar de bergtrui met bolletjes in de Tour de France. Hij werd later betrapt op het gebruik van de EPO-variant CERA en zijn trui en derde plaats in het klassement werden hem afgepakt. Kohl meldt nu op zijn website dat hij niet wil terugkeren in het peloton. Hij doet daarbij een paar opmerkelijke uitspraken.
"Zonder doping maak je geen kans bij de top. Ik wil geen dubbelleven meer dat op leugens gebaseerd is."
"Ik heb me vrijwillig met doping ingelaten, in een systeem waar je zonder doping niet kunt winnen."
"De schone sportheld die we graag willen zien is een fictie. Talent, training en keiharde discipline zijn op een gegeven moment niet meer genoeg. Doping is dan vaak de regel."
Kohl begon op zijn negentiende met doping. "Je staat voor de keuze: doping of stoppen met profsport. Ik koos voor de profsport, met de bekende gevolgen."

Bernhard Kohl geeft op zijn website aan dat schone topsport alleen mogelijk is als je de jeugd wijst op de gevaren van doping. Die gevaren zijn niet zo moeilijk op te sommen: sinds het gebruik van EPO midden jaren tachtig op gang kwam is er een opvallende toename van het aantal hartstilstanden geweest. Jonge renners slapen in en worden niet meer wakker.
Bjarne Riis won in 1996 de Tour de France omdat hij zijn hematocrietwaarde tot zestig procent durfde te laten oplopen. Het bloed wordt dan letterlijk zo dik als stroop. De bloeddruk stijgt en het hart moet navenant harder werken. Door de toegenomen hoeveelheid zuurstof in het bloed gaat het hart ook langzamer pompen en soms houdt het gewoon op. Dat is het risico van topsport.

Einde discussie waterboarding

Erich 'Mancow' Muller, een conservatieve radiomaker uit Chicago, wilde aantonen dat het heus wel meeviel met dat waterboarden. Hij zou het wel even ondergaan en hij was er van overtuigd dat het 'just like being in the tub' was.
Het pakte anders uit: 'het was onmiddellijk... ik wil dit niet zeggen, maar het is martelen.'
Hoe onmiddellijk het is, kun je zien op het eerste filmpje. Muller houdt het nog geen vijf tellen uit.


En Muller's reactie in het tweede filmpje. "Het is veel erger dan ik dacht... ik dacht dat ik het dertig, zestig seconden uit kon houden... absoluut martelen, ik bedoel, het is verdrinken... ik ben als kind ooit verdronken, ze moesten me reanimeren. Ik herinner me het gevoel en het is dat gevoel van verdrinken."


Discussie gesloten, toch? Alsjeblieft zeg...