Hier moet wel over nagedacht zijn! Nou, echt niet.
Nou is de kans dat ik daarover nadenk vrij klein, maar ik had juist het boek van Bill Bryson, 'A short history of nearly everything' gelezen', overigens een behartenswaardig boek voor iedereen die erin geïnteresseerd is hoe het staat met de wetenschap en hoe dat zit met de cosmos, quarks en protonen, dinosaurussen, schuivende continenten en andere elementaire natuurwetenschappelijke feiten en Bill Bryson had voor mij uitgerekend dat die kans zo ongeveer een paar miljard keer een paar miljard, laten we voor het gemak zeggen oneindig tegen één is, dus ik kon de mannen (het waren deze keer twee mannen) vertellen dat de kans, jazeker, astronomisch klein was.
Maar ja, zei ik erbij, hebt u wel eens nagedacht over hoe groot het universum is? Ja, dat hadden ze. Het universum, dat was onvoorstelbaar groot, het was reusachtig, het was, als het ware, niet te omschrijven zo gigantisch.
Lekker makkelijk, zo'n hand van een antropomorfe (mannelijke) god die alle twijfel, nadenken en andere zorgen uitsluit
En heeft u dan, vroeg ik nog, er ook bij stilgestaan hoe klein wij wel niet zijn? Ook dat hadden de mannen. We zijn nietig, we stellen niets voor, niet in de ruimte en niet in de tijd, we zijn zandkorrels in de onmetelijke woestijn, waterdruppels in Gods Grote Stille Oceaan enzovoorts.
Ja, zei ik, de kans dat wij elkaar ontmoeten op dit moment en op deze plaats is, zou je toch zeggen, ongeveer zo groot als de kans dat het universum spontaan is ontstaan en het leven volgens de evolutieleer en de hele rest ook, nietwaar.
Jazeker, de kans was enorm klein, het was een wonder.
Goed, zei ik, ik ben blij dat u mij begrijpt. Aangezien wij hier nu eenmaal toch staan in elkaars onmiddellijke nabijheid, is enkel daarmee dus al aangetoond dat het heelal en alles wat er aan vastzit, net zo goed door een toeval is kunnen ontstaan als door de hand van een of ander opperwezen dat wij trouwens toch niet kunnen kennen.
En daarmee wenste ik de heren goedendag en nee, ik wilde geen folder om er nog eens over na te denken.
Volgens de Vergelijking van Drake is de kans juist heel KLEIN dat er GEEN leven in het universum is. Rekenen maar!
Op de bovenstaande vraag kom ik een andere keer wel eens terug. Met enkel het feit dat je toch ergens moet werken, ben je er niet. Het blijkt namelijk in de praktijk dat juist de mensen met goede kwaliteiten opgesloten raken in andermans zieke systemen. Een merkwaardig fenomeen, dat zeker enige aandacht verdient.
Charles Taze Russell had in de negentiende eeuw een bijbelclubje, dat later uitgroeide tot de Jehova's getuigen
Over Jehova's getuigen nog het volgende: hoewel ik zelf een ongelovige ketter ben (ik ben er werkelijk van overtuigd dat er niets is dat op het bestaan van God wijst, helemaal niets. En als er al zoiets als een opperwezen bestaat, is dat uit de aard van de zaak een onkenbare entiteit en daar kun je dus niets mee, al helemaal niet er een set leefregels uit afleiden die je dan aan anderen oplegt) respecteer ik elk mogelijk geloof en ben er zelfs een beetje jaloers op, omdat geloof nu eenmaal een zekere gemoedsrust met zich meebrengt die kalmerend en levensverlengend werkt. Ik zou trouwens andere mensen nooit hun krankzinnigheden ontzeggen, dat zou immers betekenen dat ik de mijne ook moet opgeven.
Jehova's getuigen hebben in de loop van de tijd zwaar moeten boeten voor hun overtuiging en verdwenen in de Tweede Wereldoorlog in grote getale samen met de Joden in de Duitse gaskamers. Net zoals zigeuners en homo's. De Jehova's weigerden bijvoorbeeld om 'Heil Hitler' te zeggen. Alle heil komt van God, niet van een of andere omhooggevallen malloot. Nou, zeg zoiets maar eens (niet), in bruine tijden. Best wel dapper. Wees dus vriendelijk tegen mensen die met een boodschap voor u aan de deur komen. Het is niet altijd makkelijk.
Charles Taze Russell heeft een monument in de vorm van een pyramide. Hee mensen, ik kan het niet helpen hoor...
