"Ain't singin' for Pepsi
Ain't singin' for Coke
I don't sing for nobody
Makes me look like a joke"
This Note's for You. Zijn beginakkoorden zijn dezelfde als die in mijn 'Modern Days Blues' (zie hier), maar dan andersom...
In de biografie 'Shakey' die Jimmy McDonough over Neil Young schreef, kunnen we lezen dat Neil's teksten er toe leidden dat MTV zijn clip niet wou draaien. Foei, Neil! Niet de hand bijten die je voedt, hè.
Zingen, zoals in de tekst hierboven, betekent voor Neil Young werken. Hij verdient er per slot van rekening zijn geld mee. Moeilijk genoeg in de moderne tijden van gratis downloaden, teruglopende inkomsten uit auteursrechten en mensen die in het algemeen vinden dat ze er recht op hebben de productie van andere mensen gratis en voor niets in hun huiskamer geleverd te krijgen. "I'm a big rock star, my sales have tanked', zingt Neil op zijn jongste CD, 'Fork in the Road'. Maar goed, Neil kon nog zingen 'I don't sing for nobody', wat feitelijk betekent dat hij het voor zichzelf doet, voor zijn plezier of hoe je het ook noemen wilt.
Da's mooi voor Neil, maar hoe zit het met jou en mij? Over het algemeen werk ik voor mezelf, om een beter leven te krijgen. Genoeg salaris, genoeg vrije tijd, een fijne werkomgeving, niet teveel stress, een prettige manier om de dag door te komen en misschien zoveel verantwoordelijkheid als je dragen kunt, om iets voor je omgeving te betekenen, hopelijk iets goeds. Zodat er uiteindelijk, zoals bij mijn vader, op de begrafenis een verbijsterend aantal mensen komt opdagen dat iets vriendelijks over je te zeggen heeft. Sommige mensen krijgen ook nog een mooie steen op hun graf met een spreuk erop en een boek over hun opmerkelijke levenswandel. Een pyramide op je kop, dat is ook niet gek, die gaat lekker lang mee.
Alan Parsons spreekt zich uit over de pyramide-rage die Europa eind jaren zeventig teisterde. Beter slapen, scherpe scheermesjes, rijkdom en gezondheid dankzij pyramides! Yeah right...
Het merkwaardige geval doet zich voor dat ik al mijn hele werkende leven, inmiddels een jaar of vijfentwintig, te horen heb gekregen dat ik het niet beter mag krijgen. Ieder jaar opnieuw, bij iedere CAO-onderhandelingsronde van welke beroepsgroep ook, kreeg ik weer te horen dat de loonsverhoging toch echt beperkt moest blijven, 'in het belang van de economie'. Het gaat trouwens niet alleen om salaris, het geldt voor alle arbeidsvoorwaarden. Steeds weer is 'de economie' belangrijker dan ik. Nou is het ook wel weer heel erg vreemd dat ondanks alle concessies en toezeggingen, alle rechten die ik heb ingeleverd aan vakantiedagen, ziektedagen en medezeggenschap en alle plichten die ik daartegenover kreeg zoals verplichte overuren, verhoogde ziektekosten en verminderd reisbudget, het met die economie al sinds jaar en dag maar slechter en slechter gaat. Het geld dat ik heb uitgespaard schijnt aan de andere kant met voortschrijdende snelheid in een zwart gat te verdwijnen dat om steeds meer bijdrages vraagt. Hee hallo zeg, ik heb niks meer te geven, nog even en ik ben gezien de kosten van het bestaan een feitelijke contractslaaf met een termijn die ik in dit leven niet meer zie eindigen.
Fuck, daar gaan m'n reindeer...
Wat zou het een opluchting zijn als we die altijd zieke en nooit dode patient, 'de economie', terug bannen naar het rijk der fabelen waar hij vandaan komt en thuis hoort. Liefst samen met alle gelovigen en belanghebbenden, alle Friedmans, Clintons, Reagans, Keynesen, Scheringa's, Hjalmar Horace Greeley Schachts (de man die voor Hitler geld uit het niets verzon, zodat de Duitse oorlogsmachine kon gaan draaien, halverwege de jaren dertig) en niet te vergeten het banksaldo van de hele wereld, dat voor 98 procent bestaat uit een virtueel, dat wil zeggen verzonnen bedrag. Dat is ook niet eerlijk, dat politici wel gewoon een bedrag mogen verzinnen dat ze vervolgens in de echte wereld kunnen uitgeven. Waarom mag ik dat niet?
De economie bestaat niet. Ik besta wel. Ik ben dus veel belangrijker. Dat is de note for you. You, ja. Of ben ik tegen mezelf aan het praten?
