Vanmorgen bij het lezen van de New York Times viel me een stukje op in de column van Roger Cohen. Hij heeft het over de stemming in de Verenigde Staten en spreekt van een 'stammenstrijd'; niet etnisch, maar politiek, sociaal en economisch. Die stammenstrijd licht hij toe met een briljant voorbeeld van hoe het er in de moderne wereld aan toegaat.
Een zakenman is bij een bank weggegaan omdat het beleid hem daar niet meer beviel. De laatste druppel was een vergadering over de bonussen van de bestuurders. Omdat de resultaten tegenvielen was de keuze enerzijds het handhaven van de bonussen, wat zou betekenen dat vijf procent van de werknemers ontslagen moest worden, anderzijds het verminderen van de bonussen met vijfentwintig procent.
"De voorzitter vroeg om een stemming door handopsteken van degenen die een verminderde bonus zouden accepteren. Er waren dertig man op die vergadering. Er staken er drie hun hand op. Ik was één van die drie."
En zo gaat dat. De vraag die in onze moderne tijden opkomt is hoeveel van de vijf procent ontslagen werknemers op die vergadering niet keihard hetzelfde gestemd zou hebben. Het mooiste resultaat in een ziek systeem is als de deelnemers van harte bijdragen aan de oorzaken van de ziekte, ja, als ze zelfs menen dat het goed is voor henzelf wat ze doen. (er is, komt nu in me op, eigenlijk nog een vraag die hier aan vooraf gaat, namelijk: hoe idioot is het, als belanghebbenden zelf mogen stemmen over hoeveel geld ze aan zichzelf gaan verstrekken voor prestaties die ze niet eens hoeven hebben verricht? ja, zoiets kun je zomaar eens denken op een doordeweekse dinsdagmorgen. Laten we hopen dat het niet te vaak gebeurt)
Afbeeldingen van het web geplukt door te googlen op "Chaplin Modern Times"
