Le Noise/Twisted Road - Nieuw album van Neil Young

Enigszins gerustgesteld in mijn niet aflatende interesse voor Neil Young doordat ik er achter kwam dat het literaire genie Michel Houellebecq zichzelf ook tot supporter verklaarde, wacht ik vol ongeduld op het nieuwe album van de rocklegende, dat eind deze maand gaat uitkomen. Houellebecq heeft er trouwens, zo echt op z'n Frans, helemaal niets van begrepen. Als hij een beetje kennis had genomen van het leven van Neil Young, zijn eerste huwelijk en zoon Zeke, zijn tweede huwelijk en zoon Ben, beide spastisch en gehandicapt (de een aanmerkelijk meer dan de ander trouwens), had Houellebecq niet de woorden 'doelloos' en 'ongericht' op papier gezet om de carrière van Neil Young te omschrijven. Aan de andere kant, het moet gezegd, zijn kennis van het oeuvre van Young is encyclopedisch (hij weet meer dan ik) en zijn omschrijvingen van Neil's gitaarspel en composities zijn doeltreffend en lovend.

Anyway, een samenwerking tussen Neil Young en Daniel Lanois geeft hoop op het beste. Maar ja, het kan ook zomaar weer zoiets als 'Robbie Robertson' worden. Wat een soepzooi was dat. 1988 is een tijdje terug, dat is ook weer waar. En Neil Young is niet zo'n volgevreten charlatan als Robertson toen was.

Lanois deed z'n werk met Bob Dylan ('Oh Mercy'), U2, Emmylou Harris en Willie Nelson. Hij zoekt ze wel uit. De produktie van Daniel Lanois kenmerkt zich door een open, authentieke sound. Hij gebruikt grote oude microfoons en analoge apparaten in het opnameproces. Hoe hij mixt en mastert weet ik niet. Misschien eens wat meer lezen. Als ik tijd had, mensen, als ik tijd had...

Laten we luisteren naar Neil Young. De titel is alvast weer raak: Angry World. Nou en of. Waar moeten we naar toe met al die agressie? Het lijkt wel 1912. Dat zegt Neil trouwens niet, dat zeg ik. Neil dus. Over titels gesproken: de oorspronkelijke titel van het album zou 'Twisted Road' zijn. Beter dan Le Noise, maar nog steeds niet veel. Here we go: