Dat gaat nu al zover dat ze die stelen voordat ik ze verzonnen heb. In de weekendbijlage van de New York Times schrijft de Britse historicus Niall Ferguson over de meest recente economische crash. Ferguson heeft de niet onsympathieke, prikkelende neiging om tegendraads en betweterig te wezen. Dat doet hij ook in dit artikel.
Ferguson zegt dat de instorting van de banken niet zozeer is toe te schrijven aan deregulering (wat wij volgens hem allemaal abusievelijk veronderstellen), maar aan verkeerde en vooral verkeerd gehanteerde regulering. De grootste blunder, schrijft hij, is dat de FED bij het vaststellen van zijn monetaire politiek niet zozeer naar de tegoeden in de financiële sector keek als wel naar de consumentenprijzen. De de facto negatieve rente op leningen die hiervan het gevolg was, was de voornaamste aanleiding tot de huizenzeepbel in de VS. En dus was Washington de schuldige en niet de bankensector.
Ik kan Ferguson hier niet volgen. De FED is niet Washington, maar is een private instelling, een in 1913 gevestigd conglomeraat van drie private banken. In tegenstelling tot de ECB is het dus niet een door de politiek gecontroleerd orgaan.
Over die ideeën: in 2007 schreef ik een voorstel voor een proefschrift, dat ik voorlegde aan de Universiteit van Amsterdam. Het heette 'Geld en Macht, een geschiedenis van het geld van 1400 tot heden'. Het werd niet aangenomen, waaruit ik concludeerde dat het ambitieniveau in de Nederlandse wetenschappelijke kringen nog altijd niet voldoende is.
Niall Ferguson blijkt al in het jaar 2001 zijn 'The cash nexus, money and power in the modern world, 1700-2000' uitgegeven te hebben. Had ik, eerlijk heus waar, nog nooit van gehoord, tot op heden zelfs, hoewel ik 'de Grote Oorlogen' van Ferguson in de kast heb staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten