Ik kwam er wel eens langs op mijn trainingsrondjes, toen ik tussen 1991 en 1993 in Kanne, net onder Maastricht woonde. Van kennissen had ik toen al gehoord dat er een restaurant was waar je eenvoudig maar goed kon eten en ik wist dat ze er kaas maakten. Die werd onder de naam Val-Dieu verkocht in de horeca-groothandel waar ik toen als student een paar centen bijverdiende door op hun vrachtwagentje rond te rijden. Er waren nogal wat restaurantjes en eetcaféetjes in Maastricht waar ze die kaas door de saus smeltten.
\\De abdij van Val-Dieu hoort bij de orde der Cisterciënzer monniken. De stichter, Bernard van Clairvaux, had een ideaalbeeld voor ogen van een evenwicht tussen ascetisme en handenarbeid. Dat zou wel eens neer kunnen komen op een aangename afweging tussen bierbrouwen en bidden, waar geen zinnig mens iets op tegen kan hebben. Vooral niet als je het nog aanvult met een evenredig en passend deel bierdrinken. En kaaseten. De gebouwen ademen een eenvoudige, rustige sfeer en nodigen uit tot overpeinzing en introspectie, precies dingen waar ik heel goed in ben.
De orde de Cisterciënzers blinkt niet uit in overdreven strengheid zoals stiltegeboden en flagellantie. Dat lijkt me heel redelijk. Een straffe dagindeling en handenarbeid is alleen maar gezond en in rust wordt een mens oud en vredig. Het opperwezen krijgt zo ook nog eens een kans zich aan me te openbaren, dat lijkt me niet meer dan eerlijk.
De vraag blijft of die orde mijn trainingsrondjes in de buurt niet zou opvatten als ijdelheid. Misschien is dat met een dagelijkse biecht te compenseren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten