Sinds ik via de stemwijzer vernam dat ik op de 'newropeans' moest gaan stemmen, zit ik constant met een liedje van Ultravox in m'n hoofd. Het komt van het album Vienna, dat zowel als album als single een grote hit was in 1980. Ik weet nog dat ik het album voor het eerst hoorde, op een dinsdagavond op Hilversum 3. Volgens mij had de VPRO daar een programma met wat we nu indy muziek zouden noemen. Toen misschien new wave, of post-punk, ik weet het niet meer.
Anyhow, leuk liedje. Die gitaar doet het goed als ritme-instrument, goed refrein, goeie tekst, prachtige middle part met een Edge-achtige lead gitaar (kwinten en kwarten spelen) en die piano in het outro vind ik eigenlijk ook wel wat hebben. Ja, leuk ding!
zaterdag 16 mei 2009
We're all gonna die, starting now
De economische stimuli hebben niet geholpen, hebben Amerika met een onoplosbare schuldenlast opgezadeld en er zit niets anders meer op dan dat de boel in elkaar dondert. Aldus de strekking van blogger Ilargi op The Automatic Earth.
Ik citeer nog maar een vrolijk stukje:
"The nation, and its economy, along with much of the -western- world economy, would have already fallen to bits and shreds and pieces if not for the full faith and credit of what the taxes on your labor will provide as revenue to the state. However, you will desperately need the fruits of your labor to pay off your debts. That is, if there are any monetary fruits of your labor. The fact that production capacity utilization is at its lowest point in at least 42 years doesn't bode well. While you are getting poorer by the day, the future of the nation rests on you getting richer.
And try to understand the following, and never lose sight of it: the only way your government has on offer to provide you with a job that will pay you actual revenues, as in anything above the red line, with which you can pay off your debts or even make any future purchases, is by using your own money to lift production, and capacity utilization, to a degree at which some enterprise would wish to employ you.
That is at best zero-sum, but more likely, with 99.9% certainty, a losing proposition as temporary as the leaves of spring you see on the trees around you.. Look at it this way: everything you've seen go wrong in the economy so far has been like kindergarten. Now you're going to have to learn how to read."
David Brooks, columnist van The New York Times, sprak gisteren van 'Fiscal Suicide'. In Nederland is de economie in het afgelopen kwartaal met 4,5% gekrompen. Oh-my-god! Wat kunnen we nog belasten? Lucht? De straat waar we op lopen? Het recht om boodschappen te doen?
Ik ga mijn exemplaartje van 'De brave soldaat Schwejk' maar weer eens opduikelen. Een goed recept voor barre tijden. Er komt een aalmoezenier in voor, een jood die priester is geworden. Hij is constant bezopen, beleent de relikwieën, gokt en gaat naar de hoeren en versjachert Schwejk, die zijn bediende is, bij een spelletje canasta. "Ik had een boer nodig, maar die kwam maar niet.'
Zijn naam, hoe kan het anders, was Katz. Aah, close enough.
vrijdag 15 mei 2009
Eiland van de week en van de 20e eeuw
Op het eiland Bougainville werd van 1989 tot 1997 een onafhankelijkheidsoorlog gevoerd. Ik had nog nooit van Bougainville gehoord en dat zou ook vast zo gebleven zijn, als ik niet de neiging had bij tijd en wijle toe te geven aan de drang pulpromans te lezen. Het boek heette "Het Solomons Mysterie' en was geschreven door Hammond Innes. Innes is één van mijn oude favorieten. Op de middelbare school al las ik de boeken van Alistair MacLean, Desmond Bagley en Hammond Innes en ik begreep niet dat men mij zoiets dodelijk saais als Nederlandse literatuur door de strot probeerde te duwen. De boeken van Innes onderscheiden zich van andere doordat hij uitgaat van tamelijk normale mensen in tamelijk normale situaties die op tamelijk normale manieren reageren op een of andere vreemde omstandigheid. Verder verlopen de plots altijd bevredigend; de man krijgt het meisje, de slechterik z'n verdiende loon en de wereld blijft min of ronddraaien. Ondertussen krijg je als lezer mooie couleur locale, interessante vergeetwaardige trivia en af en toe schitterend geschreven spanning. In vergelijking met moderne hijgerige jachtthrillers van Rollins, Ludlum, Brown et al ademen de boeken nog een aangename rust en aannemelijk tempo, is de sexualiteit normaal menselijk en word je niet platgeslagen met een wetenschappelijke pretentie van de Big Bang tot Hiroshima.
Bougainville dus. Op google earth kom je op het het hele eiland één foto tegen. Die zegt al veel.
Het is de Panguna kopermijn, een litteken op het landschap van zeven vierkante kilometer. Het werd gemaakt door de Bougainville Copper Limited, onderafdeling van de Rio Tinto Group, een zeer grote exploitatiemaatschappij met vestigingen in London en Melbourne. De onderneming groef op Bougainville naar koper. Om dat te doen onteigenden ze land, verplaatsten de bewoners, vervuilden de grond, verwoestten het bos en verdienden in een paar jaar tijd drie miljard dollar aan het opgegraven koper.
De bewoners beklaagden zich in 1988 bij de eigenaren, eisten sluiting van de mijn en schadevergoeding en werden door directie en aandeelhouders uitgelachen. In een reactie vernielden de bewoners delen van de mijn. De regering van Papoea Nieuw Guinea, bestuurder over het eiland, stuurde een politiemacht en sloeg de opstand neer. De bevolking gaf zich niet gewonnen, stelde aanvullende eisen, vocht tegen de gestuurde politiemacht en gaf die klop. In mei 1989 sloot de kopermijn
Daarop stuurde de regering het leger. Australië mengde zich in het conflict door materieel en mensen in te zetten. Het eiland werd van de buitenwereld afgesloten door een blokkade om de opstandelingen uit te hongeren en hun materieel en voorraden uit te putten.
De opstandelingen bleken echter in staat zichzelf te redden. Ze wonnen voedsel uit landbouw. Wapens maakten ze zelf uit achtergelaten spullen van de mijn. Ze maakten electriciteit door generators aan te drijven met waterkracht, dreven hun motoren aan met biodiesel uit kokosnoten, maakten een medicijn uit kruiden dat volgens rebellenleider Francis Ona goed is tegen onder andere malaria, blindedarmontsteking en AIDS en verlieten zich voor hun eigen mentale kracht op het geloof in Jezus Christus.
Er is een documentaire gemaakt over de strijd op Bougainville die je op google video kunt bekijken. Hij heet 'the Coconut Revolution', nogal logisch, omdat de kokosnoot zo belangrijk was als voedsel, produktiemiddel en energiebron.
Omdat de regeringstroepen het pleit niet konden beslechten, huurde de regering van Papoea Nieuw Guinea de Engelse firma Sandline in om met huurlingen de strijd te beslissen. Dat mislukte nogal dramatisch, omdat het leger van Papoea Nieuw Guinea de huurlingen inrekende en ontwapende. De affaire deed stof opwaaien in de Australische regio en werd bekend als 'the Sandline affair'.
In 1997 werd een bestand gesloten en kreeg Bougainville autonomie onder Papoea Nieuw Guinea. De kopermijn bleef vooralsnog dicht, hoewel de dood van rebellenleider Francis Ona in 2005 geruchten over heropening in de wereld bracht. In april 2009 was dit nog niet gebeurd, aangezien een artikel in The Age berichtte dat volgens een inwoner van Bougainville heropening van de mijn opnieuw tot oorlog zou leiden.
Over toerisme op Bougainville is mij niets bekend. Volgens een bijfiguur in het boek van Hammond Innes regent het er de hele tijd en is het er klam en winderig. Er zijn nog actieve vulkanen ook.
Bougainville dus. Op google earth kom je op het het hele eiland één foto tegen. Die zegt al veel.
Het is de Panguna kopermijn, een litteken op het landschap van zeven vierkante kilometer. Het werd gemaakt door de Bougainville Copper Limited, onderafdeling van de Rio Tinto Group, een zeer grote exploitatiemaatschappij met vestigingen in London en Melbourne. De onderneming groef op Bougainville naar koper. Om dat te doen onteigenden ze land, verplaatsten de bewoners, vervuilden de grond, verwoestten het bos en verdienden in een paar jaar tijd drie miljard dollar aan het opgegraven koper.
De bewoners beklaagden zich in 1988 bij de eigenaren, eisten sluiting van de mijn en schadevergoeding en werden door directie en aandeelhouders uitgelachen. In een reactie vernielden de bewoners delen van de mijn. De regering van Papoea Nieuw Guinea, bestuurder over het eiland, stuurde een politiemacht en sloeg de opstand neer. De bevolking gaf zich niet gewonnen, stelde aanvullende eisen, vocht tegen de gestuurde politiemacht en gaf die klop. In mei 1989 sloot de kopermijn
Daarop stuurde de regering het leger. Australië mengde zich in het conflict door materieel en mensen in te zetten. Het eiland werd van de buitenwereld afgesloten door een blokkade om de opstandelingen uit te hongeren en hun materieel en voorraden uit te putten.
De opstandelingen bleken echter in staat zichzelf te redden. Ze wonnen voedsel uit landbouw. Wapens maakten ze zelf uit achtergelaten spullen van de mijn. Ze maakten electriciteit door generators aan te drijven met waterkracht, dreven hun motoren aan met biodiesel uit kokosnoten, maakten een medicijn uit kruiden dat volgens rebellenleider Francis Ona goed is tegen onder andere malaria, blindedarmontsteking en AIDS en verlieten zich voor hun eigen mentale kracht op het geloof in Jezus Christus.
Er is een documentaire gemaakt over de strijd op Bougainville die je op google video kunt bekijken. Hij heet 'the Coconut Revolution', nogal logisch, omdat de kokosnoot zo belangrijk was als voedsel, produktiemiddel en energiebron.
Omdat de regeringstroepen het pleit niet konden beslechten, huurde de regering van Papoea Nieuw Guinea de Engelse firma Sandline in om met huurlingen de strijd te beslissen. Dat mislukte nogal dramatisch, omdat het leger van Papoea Nieuw Guinea de huurlingen inrekende en ontwapende. De affaire deed stof opwaaien in de Australische regio en werd bekend als 'the Sandline affair'.
In 1997 werd een bestand gesloten en kreeg Bougainville autonomie onder Papoea Nieuw Guinea. De kopermijn bleef vooralsnog dicht, hoewel de dood van rebellenleider Francis Ona in 2005 geruchten over heropening in de wereld bracht. In april 2009 was dit nog niet gebeurd, aangezien een artikel in The Age berichtte dat volgens een inwoner van Bougainville heropening van de mijn opnieuw tot oorlog zou leiden.
Over toerisme op Bougainville is mij niets bekend. Volgens een bijfiguur in het boek van Hammond Innes regent het er de hele tijd en is het er klam en winderig. Er zijn nog actieve vulkanen ook.
We're all gonna die, part umpteen
's Werelds belangrijkste producent van economische en andersoortige doemverhalen, de columnist van de New York Times en Nobelprijswinnaar Paul Krugman, slaat ons nu weer om de oren met de vaststelling dat de planeet ten onder gaat aan de kooldioxideproduktie van China.
Ik heb eigenlijk niet zoveel zin om er ooit achter te komen dat hij gelijk heeft. Aan de andere kant van het spectrum staan de struisvogelpolitici met wetenschappelijk bewijs te zwaaien dat aangeeft dat er ofwel niets aan de hand is, ofwel de gegevens de beweringen niet kunnen dragen ofwel er een nieuwe ijstijd aankomt of iets anders, space-aliens die de atmosfeer komen stofzuigeren of weet ik wat.
In het kader van het feit dat ik het ook niet weet, ga ik maar mijn testje voor de Europese verkiezingen invullen.
Uitkomst: nee, nou dat weer. Ik moet op de 'newropeans' gaan stemmen. WTF? Nooit van gehoord!!! Wiki hier, website daar.
Abonneren op:
Posts (Atom)
