Het boek heet 'Een spoor van vernieling' (origineel 'Legacy of Ashes', dat is toch net iets poëtischer) en in de kortste samenvatting zou ik het een opsomming van hilarische blunders noemen.
Blunders die talloze mensenlevens gekost hebben. Vanaf het begin, in 1947 ongeveer, stuurde de CIA honderden agenten naar locaties achter het IJzeren Gordijn, Korea, China en Zuid-Amerika en zonder uitzondering werden in die gevallen ALLE 'agenten', meestal goedbedoelende, slecht opgeleide amateurs, onmiddellijk na aankomst opgepakt en opgesloten of meteen gedood.
Het is jammer dat de auteur, de journalist Tim Weiner (het is toch elke keer weer opvallend dat journalisten veel betere geschiedkundige werken schrijven dan de officiële historici, die veel te respectvol zijn voor 'autoriteiten' en te weinig kritisch met hun bronnen omgaan) de bedragen die aan de CIA zijn besteed niet naar de inflatie omrekent, dan werd het rendement van die dienst pas echt schrikbarend blootgelegd. Ik bedoel, als je in 1950 587 miljoen dollar mag uitgeven aan inlichtingen- en operatiewerk, hoeveel is dat wel niet in hedendaags geld? Tien keer zoveel is niks volgens mij.
En de CIA bereikte met al dat uitgegeven geld dus helemaal niets. Nada, zilch, njet, umsonst. De atoombom van de Russen, 1948. Nop. De inval van de Chinezen in Korea, 1950. Naks. Suez, Hongarije, Cuba. Flut. Het wordt ook niks beter naarmate de jaren verstrijken. De val van de muur, een volslagen verrassing. Het instorten van de Sovjet-Unie, twee jaar later. Huh? De opkomst van de Taliban in Afghanistan, uit strijders die eerst gesponsord werden om tegen de Sovjets tekeer te gaan. Nóóit gedacht, hoe kan het? De aanslagen op het WTC en Pentagon, 11 september 2001. Wie had het kunnen denken?
Sly Stallone had het inderdaad beter kunnen doen
Er zijn mensen die vertrouwen hebben in geheime diensten. Daar begrijp ik helemaal niets van. Rapporten van geheime diensten blijken dezelfde waarde te hebben als voorspellingen van economen. Ze kunnen beter op WC-papier gedrukt worden, dan heb je er nog iets aan na de maaltijd.
O, en ik ga nog even mijn gelijk halen: in mijn scriptie moest ik destijds van mijn mentor een voetnoot verwijderen, omdat ik een groep medewerkers van het CPCC, een onderafdeling van de CIA die zich met kunst bezighield, had omschreven een stel alcoholische klaplopers die zich enkel interesseerden voor de gratis cocktailparty's en de status. Uit dit boek blijkt dat ik hier gewoon volkomen gelijk in had. Het boek had trouwens zonder meer in alcohol gedrenkt uitgegeven mogen worden. De inname van de diverse hoofdpersonen stelt die van het kabinet Den Uyl nog ver in de schaduw; dat schijnt geen geringe prestatie te zijn, de goede Dries natuurlijk uitgezonderd. Voor rechtse halvegaren die ervoor kiezen om toch te geloven in de kwaliteit van de 'helden' die spionnen in hun visie nu eenmaal zijn: boeken die je drenkt in alcohol branden tenminste.
